Wbrew nazwom ślaz dziki to jedna z pradawnych, wielostronnie użytkowanych roślin uprawnych. Ślaz dziki to dawne warzywo i zioło lecznicze. Siany współcześnie jako miododajny, ozdobny i leczniczy (stosowany przy kaszlu, zaparciach i chorobach skóry, nawet u niemowląt). Forma dzika, nieodmianowa.
SKU: N044
6,00 zł – 16,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
310 nasion
Nazwa polska: ślaz dziki, syn. ślaz leśny, kędzierzawiec, ślazówka, ślazik, guziczne ziele, dzika malwa
Nazwa łacińska: Malva silvestris
Rodzina: ślazowate Malvaceae
Status w Polsce: roślina trwale zadomowiona od wczesnego neolitu
Ślaz dziki to zwykle gatunek dwuletni, wyjątkowo jednoroczny lub trwały.
Pędy kudłate, główny wzniesiony, a reszta płożąca. Liście faliste, o nieparzystej liczbie klap (3, 5 lub 7) i nieregularnie ząbkowanych brzegach, barwy żywo zielonej lub brązowo-zielonej. Spód liścia mocniej owłosiony i unerwiony niż wierzch. Nerwy są główne często fioletowe.
Kwiaty podobne do kwiatów ozdobnych malw, ale znacznie drobniejsze, krótkoszypułkowe, różowe lub bordowe, po 1-5 w katach liści. Złożone z 5-działkowego kielicha, 3-dzielnego kieliszka oraz 3-4 razy dłuższej od kielicha korony. Tak słupki jak pręciki bardzo liczne. Nitki pręcików zrastają się w gwiazdkowatą, orzęsioną rurkę, osłaniającą słupki.
Owoc: rozłupnia złożona z 9-13 nerkowatych, pomarszczonych rozłupek o srebrzystym nalocie. Rozłupki te tworzą dysk dookoła trwałych słupków.
Ślaz dziki doskonale rośnie na przepuszczalnych, lekkich, piaszczystych lub piaszczysto-gliniastych, dość jałowych glebach, toteż nadaje się do rekultywacji terenów poprzemysłowych. Unika podłoży kwaśnych i mokrych. Preferuje miejsca słoneczne. Lepiej rośnie w miejscach zasobnych w azot, ale radzi sobie także w miejscach ubogich w ten biogen.
Wyhodowano liczne odmiany dekoracyjne ślaziku o kwiatach błękitnych, purpurowych, różowych i białych. Kędzierzawca warto przyciąć po pierwszym kwitnieniu.
Łatwy do rozmnożenia tak z sadzonek zielnych jak nasion. Raz zasadzony odnawia się sam i może siać się jak chwast na innych grządkach. Na ślazie dzikim rozwija się rdza malwy oraz wiele owadów, które mogą porażać innych przedstawicieli rodziny ślazowatych w naszym otoczeniu.
Wbrew nazwie ślaz dziki wcale nie jest dziki, tylko uprawiany od tysięcy lat, potem uciekający z upraw. To prastare warzywo, zioło lecznicze, roślina dekoracyjna, miododajna i barwierska. Młode, delikatne liście, pędy, a nawet kwiaty jedzono w sałatkach. Napar z suszonych liści pito jak herbatę. Z ziela i nasion można uzyskać ładne żółte i zielone barwniki. Z kwiatów produkowano odczynnik do wykrywania zasad. Jako zioło stosowany do lewatyw u maluchów, przy katarach i kaszlu u dorosłych. W wielu krajach zarzucono uprawę ślazu dzikiego na rzecz smaczniejszych i mocniej działających prawoślazów lekarskich Althaea officinalis oraz ozdobnych malw.
Innym gatunkiem, który wyparł z upraw ślaz leśny okazała się juta kolorowa Corchorus olitorius, zwana też ślazem żydowskim albo korchorusem warzywnym. Juta kolorowa nie tylko smakuje podobnie, ale dostarcza włókien do wyrobu opatrunków i tapicerki oraz nasion działających na serce.
W Bawarii podejmuje się próby produkcji biogazu i słomy ze ślazu dzikiego uprawianego w mieszankach z bylicami i wrotyczem. Ślazu dzikiego używano też jako testu na płodność kobiety: jeżeli roślina obsikana zwiędła w ciągu trzech dni, daną panią uznawano za bezpłodną; jeżeli tak obsikany ślaz dobrze się rozwijał, wróżyło to dużą liczbę zdrowych dzieci.
Chętnie oblatywany przez pszczoły, długo kwitnący (od czerwca do października). Pyłki ślazów wprawdzie nie są zbierane przez pszczoły, ale nektar jest wysoko ceniony przez owady i ich właścicieli. Ślazy różnicują pożytki i korzystnie wpływają na aromat oraz smak miodów.
Tak zwany „ślaz mauretański”, opisywany w podręcznikach pszczelarskich jako osobny, śródziemnomorski. Dziś ujmowany bywa jako grupa odmian ślazu leśnego hodowana na potrzeby pszczelarstwa.
