Jednoroczna roślina o imponujących kwiatostanach. Pszeniec różowy to półpasożyt, który hamuje nadmierny rozrost ekspansywnych bylin, dzięki temu inne gatunki roślin dwuliściennych będą dłużej obecne na łące kwietnej. Kwiaty pszeńca są bogate w nektar. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N070
19,00 zł – 81,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
80 nasion
Nazwa polska: pszeniec różowy
Nazwa łacińska: Melampyrum arvense L.
Rodzina: zarazowate Orobanchaceae , dawne trędownikowate Scrophulariaceae
Status w Polsce: rodzimy, częsty na wyżynach południa kraju i w najcieplejszych fragmentach dolin wielkich rzek na północy, na Mazowszu, Podlasiu, Mazurach, płn. Lubelszczyźnie naturalnie rzadki (w nielicznych miejscach o alkalicznych glebach i o bardzo ciepłym mikroklimacie, zwłaszcza w dolinach Bugu i Wisły).
Niska roślina jednoroczna, półpasożyt korzeniowy, jeden z najpiękniejszych przedstawicieli rodzaju Melampyrum. Układ korzeniowy niezbyt głęboki, złożony z wąskich, niemal nierozgałęzionych korzeni, opatrzonych specjalnymi ssawkami (haustoriami), penetrującymi w głąb korzeni i kłączy gatunków żywicielskich, głównie traw.
Łodygi wyprostowane, silnie rozgałęziające się, a ulistnione naprzeciwlegle.
Zawiązuje liście asymilacyjne, potrzebne do fotosyntezy i oddychania oraz przysadkowe, chroniące kwiaty i wabiące zapylaczy do kwiatostanu. Liście asymilacyjne odznaczają się brakiem ogonków oraz całobrzegimi, lancetowatymi blaszkami. Pierzasto wcięte liście przysadkowe są dość okazałe jak na pszeńca i jaskrawiej zabarwione, przybierając różne, z daleka już widoczne odcienie malinowych i buraczkowych różów albo bordów wpadających w lila fiolety.
Pojedyncze kwiaty charakteryzują się budową typową dla rodzaju, czyli będą: obupłciowe, mocno grzbieciste, podzielone na kielich i koronę. Zawiązują się przez całe lato.
Koronę o długości 20-25 mm posiada żółtą, lecz o czerwonych wargach i z czerwonym nalotem na rurce. Gardziel korony pozostaje niemalże zamknięta, albowiem jej dolna warga wygina się do góry i opiera o górną wargę w kształcie hełmu. Kielich odznacza się czterokrotną symetrią i silnym orzęsieniem, długością dorównuje koronie.
Owoc to płaska torebka, zawierająca nasiona wyposażone w oleiste ciałka mrówcze.
Pszeniec różowy potrzebuje stanowisk bardzo słonecznych i ciepłych. Preferuje gleby przepuszczalne i wapienne. Dobrze znosi suszę.
Nie odnajdzie się w miejscach zacienionych i zalewanych.
Rosnąca popularność miejskich łąk kwietnych i pasów kwietnych w sadach oraz wzdłuż autostrad wydatnie przyczyniły się do wzięcia pszeńca różowego do uprawy, oraz do intensyfikacji badań nad dzikimi populacjami tej rośliny. Jak wszystkie półpasożyty z rodziny zarazowatych hamuje nadmierny rozrost ekspansywnych bylin, zwłaszcza bobowatych i traw. Dzięki temu inne, piękne gatunki roślin dwuliściennych będą dłużej obecne na łące kwietnej.
Dawni botanicy nie lubili badań nad pszeńcami, gdyż rośliny te trudno się oznaczało i przechowywało. Ich pasożytniczy tryb życia, a konkretnie nadzwyczajne tempo transpiracji sprawiało, że ciężko było sporządzić okazy zielnikowe. Po zerwaniu błyskawicznie czerniały i odkształcały się, uniemożliwiając dokumentację prac.
Pszeniec różowy dostarcza mnóstwo nektaru owadom, nie tylko z kwiatów, lecz także z miodników (nektariów) pozakwiatowych. Jedynymi prawdziwymi, skutecznymi zapylaczami jego kwiatów będą trzmiele. Po przekwitnięciu nektar pozakwiatowy ściąga mrówki po to, by rozniosły jego nasiona w dobre miejsca do kiełkowania. Pszczoły miodne oraz samotnice także potrafią spijać nektar pozakwiatowy albo włamują się do kwiatów, nie powodując jednak ich zapylenia, tym samym zawiązania nasion.
