Niska bądź średniej wysokości rodzima roślina wieloletnia o charakterystycznych żółtych kwiatach przypominających lwie paszcze. Lnica pospolita jest rośliną leczniczą, można nią też wybielać piegi. Odstrasza muchy. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N012
18,00 zł – 78,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
6.600 nasion
Nazwa polska: lnica pospolita, jagnięca kapusta, pantofelki Matki Boskiej, ropuszy len, dziki len, ziele św. Katarzyny
Nazwa łacińska: Linaria vulgaris L.
Rodzina: babkowate Plantaginaceae (dawniej trędownikowate Scrophulariaceae)
Status w Polsce: rodzima, pospolita
Roślina trwała o mocno rozbudowanych organach podziemnych, wąskich liściach oraz dość charakterystycznych, grzbiecistych kwiatach.
Pędy nadziemne ma proste, wznoszące się ok. 20-40 cm, nawet do 90 cm wysokości, skrętolegle a gęsto ulistnione, niemal całe gołe, a jedynie pod kwiatostanem ogruczolone i orzęsione.
Liście niewielkie, mocno wydłużone, równowąskie lub lancetowato podługowate jak u traw i turzyc, charakteryzują się ostrymi końcami, płaskimi nasadami oraz obecnością 1-3 nerwów.
Zawiązujące się na niedługich ogonkach, w pachwinach przysadek kwiaty odznaczają się grzbiecistą budową, widoczną z daleka, ciemnożółtą lub jasnopomarańczową gardzielą i wydatnymi ostrogami. Ostrogi te, wyraźnie krótsze niż korona, bywają u lnicy pospolitej albo mocno zgięte, albo całkiem wyprostowane. Z racji ich grzbiecistej budowy oraz mocnego zawarcia gardzieli tylko trzmiele i największe pszczoły samotnice potrafią zapylić tę lnicę.
Owocem będzie mniej długa niż kielich, eliptyczna torebka, otwierająca się ząbkami przy wierzchołku. W przeciwieństwie do babek w jednej torebce u lnicy bywają setki czy tysiące drobniutkich nasion. Pojedyncze nasiona odznaczają się kształtem „latających talerzy UFO” i licznymi brodawkami na powierzchni. MTN wynosi 0,2 g.
Preferuje stanowiska bardzo jasne, ale znosi półcień. Nie ma specjalnych wymagań względem wilgotności, zasobności czy odczynu gruntu.
Mimo słabo trujących właściwości chętnie siano ją w ubiegłych wiekach w ogródkach razem z małymi dziećmi, które uwielbiały bawić się jej grzbiecistymi kwiatami.
Kwiaty lnicy kojarzyły się w średniowieczu z trzewikami, toteż całą roślinę zwano „pantofelkami Matki Boskiej”. Było to o tyle mylące, że identycznie nazywano szereg innych gatunków o nieco podobnych, grzbiecistych kwiatach z ostrogami, w tym tojady, ostróżki (delfinia) oraz obuwika.
Zgodnie ze wspólną dla wszystkich tradycyjnych kultur zasadą, by „podobne leczyć podobnym” zielem lnicy leczono żylaki nóg, z uwagi na jej kwiaty podobne do bucików. Używano jej także do wybielania piegów. Przede wszystkim była łagodnym środkiem na przeczyszczenie, znacznie słabszym od kruszyny. Z uwagi na łagodniejsze działanie podawano ją dzieciom i starcom.
Łacińska i polska nazwa rodzajowa „Linaria/lnica” pochodzi od lnu siewnego. Lnica pospolita była bowiem dość częstym chwastem tej rośliny włóknodajnej i oleistej. Nie związała się jednak w toku ewolucji tak mocno z uprawami lnu jak tzw. chwasty-specjaliści lnowi: kanianka lnowa, sporek lnowy oraz życica lnowa. Te gatunki po prostu wymarły w momencie, gdy ludzie nauczyli się lepiej doczyszczać materiał siewny lnu, a zarazem zredukowali areał upraw lnu. Lnica pospolita natomiast pozostaje pospolita, gdyż potrafi utrzymywać się w wielu innych siedliskach, zwłaszcza: pastwiska, łąki kośne, przydroża, miedze, zaniedbane trawniki miejskie czy pola orne. Ponadto lnica coraz częściej bywa celowo podsiewana jako składnik miejskich łąk kwietnych oraz pasów kwietnych w sadach.
Brak danych w dostępnej literaturze. Podobnie jak w przypadku wielu innych roślin zapylanych wyłącznie przez trzmiele, albo tylko przez trzmiele i zawisaki (ostróżki, tojady, wyżliny, koniczyna czerwona, czyli łąkowa) nie zbyt atrakcyjna dla pszczoły miodnej, choć ta może rabować nektar bez zapylania kwiatów.