Średniej wysokości rodzima roślina wieloletnia o żółtych kwiatach. Dziurawiec zwyczajny jest jedną z najlepiej poznanych roślin leczniczych i często znajduje zastosowanie w ziołolecznictwie. Wytwarza dużo pyłku cennego dla dzikich zapylaczy. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N014
6,00 zł – 24,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
10.000 nasion
Nazwa polska: dziurawiec zwyczajny, ziele świętojańskie, zwierzobój, polna ruta, arlika, przestrzelon, krzyżowe ziele, dzwonki Panny Marii
Nazwa łacińska: Hypericum perforatum L.
Rodzina: dziurawcowate Hypericaceae
Status w Polsce: rodzimy, bardzo częsty
Roślina trwała średniej wielkości (60-80 cm wys.) o wyprostowanych, czerwono nabiegłych pędach siedzących, charakterystycznie prześwitujących liściach, jaskrawożółtych kwiatach zebranych w zbite baldachogrona.
Pędy nadziemne są nieowłosione, cylindryczne w przekroju, zdrewniałe na dole, zielne i nieco porozgałęziane na górze, ulistnione naprzeciwlegle.
Liście siedzące, tępe na końcu, o całobrzegiej, lekko falistej, eliptyczno lancetowatej, jakby podziurkowanej blaszce, o nerwach jaśniejszych od reszty blaszki. Jasne albo przeciwnie „dziurki” w liściach to tak naprawdę zbiorniki hiperycyny.
Skupione w zbite baldachogrona kwiaty są mocno żółte, szypułkowe, promieniste, złożone z korony i kielicha, do 3 cm szerokie, atrakcyjne dla owadów. Płatki korony tak samo jak liście są całobrzegie i „dziurawe” (wyposażone w zbiorniczki hyperycyny).
Owoc Hypericum perforatum to wielonasienna, trójklapowa torebka, mierząca około 1 cm dł. Nasiona są cylindryczne w kształcie, koloru czarnego lub brązowego, acz upstrzone jaśniejszymi plamkami.
Dziurawiec rośnie najlepiej na słonecznych i ciepłych stanowiskach. Dobrze poradzi sobie na większości gleb, istotne jedynie jest, by nie były nazbyt zlewne, podmokłe i jałowe. Preferuje gleby żyzne i przepuszczalne z domieszką piasku. Przed zimą część nadziemna całkowicie obumiera. W warunkach środkowoeuropejskich roślina całkowicie mrozoodporna.
Na plantacjach niekiedy podlewa się siewki oraz okazy młode. Starsze osobniki doskonale znoszą nawet silną suszę. Dla lepszego plonowania można wiosną i latem nawozić.
Żniwa dziurawcowe przeprowadza się w początkach kwitnienia, zanim ziele zacznie drewnieć, zwykle w czerwcu, niekiedy powtarzając zbiór na przełomie sierpnia z wrześniem.
Preparaty ziołowe z dziurawca stosowane są w Eurazji od niepamiętnych czasów. Działa ściągająco na śluzówkę przewodu pokarmowego, zabija zarazki, łagodzi nerwice, pędzi mocz i żółć, ułatwia wydalenie kamieni nerkowych, przyśpiesza gojenie się ran, odmrożeń i oparzeń, usypia, znosi ból, poza tym hamuje drobne krwawienia.
Dziurawiec zwyczajny dostarcza pszczołom jedynie pyłku, mimo to bywa podsiewany na południu Europy na rabatach, warzywnikach, plantacjach ziół, a nawet pasieczyskach.
Bogactwo pyłku czyni go jednak rośliną bardzo atrakcyjną dla dzikich zapylaczy.
Pożytku niemal nie dostarcza, aczkolwiek miód dziurawcowy ma ponoć własności zbliżone do ziela (rozkurczowe, przeciwbólowe).
