Wieloletnia roślina trwała o różowych kwiatach. Jest pożytkiem dla owadów długojęzyczkowych, głównie trzmieli. Dobrze rośnie na większości stanowisk, preferuje jednak miejsca jasne, o glebach żyznych i obojętnym odczynie. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej.
SKU: N050
6,00 zł – 14,00 zł
SZYBKA WYSYŁKA
Zamówienia wysyłamy w 24h by każdy zakup dotarł do 3 dni roboczych.
BEZPIECZNE PŁATNOŚCI
Gwarantujemy bezpieczny, wygodny i szybki sposób dokonywania płatności.
POMOC I WSPARCIE
Oferujemy bezpłatne doradztwo i kompleksową opiekę pozakupową.
GWARANCJA JAKOŚCI
Dostarczamy profesjonalne i przemyślane mieszanki nasion.
W 1 gramie jest ok:
560 nasion
Nazwa polska: koniczyna łąkowa, koniczyna czerwona
Nazwa łacińska: Trifolium pratense
Rodzina: bobowate Fabaceae
Status w Polsce: roślina trwale zadomowiona w Polsce
Koniczyna łąkowa to niska, popularna roślina trwała.
Pędy nadziemne rozgałęzione, wyprostowane bądź półstojące , zwykle kutnerowate oraz miękkie w dotyku, nierzadko nabiegłe czerwonawego.
Pojedyncze listki koniczyny odznaczają się plamistym ubarwieniem oraz całobrzegim, jajowatym kształtem. Przyrosłe zazwyczaj do ogonka liściowego przylistki są błoniaste, orzęsione u nasady i kończą się szydlasto.
Kwiat ma kształt motylkowaty, jest obupłciowy, pięciokrotny oraz zrosłodziałkowy. Posiada rurkowaty, delikatnie owłosiony kielich z 10 nerwami, wyposażony w pierścień włosków wewnątrz, oraz typową dla rodziny bobowatych koronę kształtu motyla, zwykle barwy czerwonej, bordowej lub ciemno różowej.
Owoce tej rośliny są jednoziarniste, rzadko dwuziarniste strąki długości 1,5-4 mm, a szerokości maksymalnie 1 mm.
Nasiona drobne do 2mm średnicy, głęboko spoczynkowe, różnokolorowe, kulistawe i bardzo twarde.
Koniczyna łąkowa (k. czerwona) preferuje stanowiska widne i ciepłe, ale znosi półcień jak przystało na gatunek rosnący dziko także w luźnych, świetlistych lasach.
Najlepiej udaje się na glebach żyznych, średnio wilgotnych, obojętnych lub słabo kwaśnych. Dzięki cienkim, ale licznym i mocnym korzeniom doskonale radzi sobie na gruntach zbitych i zbyt ciężkich dla innych roślin uprawnych, wydatnie je rozluźniając.
Najlepiej siać ją w kwietniu lub maju, po ostatnich przymrozkach.
Nowocześni farmerzy stosują koniczynę łąkową w płodozmianach łąkowo-ornych lub okopowo-łąkowo-ornych, siejąc jako wsiewkę razem ze zbożami jarymi, po czym utrzymując w postaci pastwiska lub łąki kośnej przez 2-3 lata, po okopowych, rzepaku, pszenicy ozimej albo burakach cukrowych, a przed pszenicą ozimą.
Trzeba jednak pamiętać iż przedstawicielka rodziny bobowatych stanowi żywy rozsadnik patogenów i szkodników porażających inne rośliny z tej rodziny, tak warzywne i pastewne, jak ozdobne i miododajne. Dlatego, należy unikać siania jej po grochu, soi, fasoli,wykach, lucernie, komonicy, łubinie, seradeli, esparcecie, koniczyna biała, lędźwiany.
Koniczyna łąkowa to narodowy kwiat Danii oraz stanu Vermont w USA.
Koniczyna łąkowa zapylana jest głównie przez trzmiele. Pszczoła miodna ani większość samotnic nie sięga języczkiem do pyłku i nektaru rośliny. Mogą jednak przy niedostatku innych pożytków wgryzać się w kwiatostan, a potem w bok korony pojedynczego kwiatu celem wyrabowania nektaru. Takie zachowanie nie prowadzi jednak do powstawania nasion. Było to przyczyną, dla której koniczyna łąkowa nie wiązała nasion w XIX na Antypodach, sprowadzono tam bowiem pszczołę, ale nie europejskie trzmiele.
Przy wyjątkowo sprzyjającej pogodzie niektóre rasy pszczoły miodnej potrafią wyprodukować do 100, a nawet 200 kg miodu z hektara koniczyny czerwonej, zwykle jednak miód z akurat tej koniczyny w ogóle nie powstaje.
